Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1172

 — Nie wiem, lecz jego wejrzenie jest straszne; zobaczywszy go, zadrżałam.
 — Zapytaj, jak się nazywa — rzekła Małgorzata bledniejąc.
 Gillonna wyszła i wkrótce powróciła.
 — Nieznajomy nie chce powiedzieć swego nazwiska, lecz kazał to oddać Waszej królewskiej mości.
 Gillonna podała relikwię, którą, w przed dzień tego dnia. Małgorzata dała La Molowi.
 — Wprowadź go! wprowadź! — zawołała Małgorzata.
 Królowa zbladła jeszcze bardziej.
 Ciężkie kroki dały się słyszeć i wkrótce nieznajomy stanął we drzwiach.
 — To ty....? — zapytała Małgorzata.
 — Tak, jestem ten, któregoś Wasza królewska mość spotkała kiedyś w Montfaucon; ja to odwiozłem w swoim wózku dwóch ranionych panów.
 — A! tak, tak, poznaję cię; jesteś Caboche.
 — Kat okręgu paryskiego, Wasza królewska mość.
 Ze wszystkiego, co mówiono już przeszło od kwadransa, Henrieta te pierwsze słowa usłyszała.