Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1173

 Odjęła ręce od białej twarzy, podniosła się cokolwiek i patrzała na kata zielonawemi, dziko błyszczącemi oczyma.
 — I ty przyszedłeś?... — zapytała Małgorzata drżąca.
 — Przypomnieć ci pani obietnicę, daną przez ciebie młodszemu, temu samemu, który ci kazał zwrócić tę relikwię. Czy pani sobie przypominasz?
 — Tak, tak! — zawołała królowa —. nikt nie jest w stanie lepiej uczcić pamiątki wspaniałomyślnego człowieka; lecz gdzież „ona” jest?
 — Jest u mnie razem z ciałom.
 — U ciebie? I dlaczegóż jej nie przyniosłeś?
 — Mogliby mnie zatrzymać u bramy Luwru; mogliby mnie zapytać, co niosę pod płaszczem; a cóżby powiedzieli, gdyby zobaczyli głowę?
 — Dobrze! niech będzie u ciebie; jutro przyjdę po nią.
 — Jutro! Lecz jutro, pani, może być już zapóźno.
 — Dla czego?
 — Ponieważ królowa-matka rozkazała odłożyć dla siebie dwie głowy pierwszych skazanych;