Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1178

 Caboche uniósł kraj płaszcza, wzniósł pochodnię i powiedział:
 — Patrz, Wasza królewska mość!
 Zdawało się, jak gdyby ci dwaj młodzieńcy w czarnem odzieniu spali obok siebie w strasznej symetryi śmierci.
 Głowy przyłożone do korpusów, zdawały się być tylko odłączonemi od tułowi czerwonemi kresami.
 Śmierć nie rozerwała ich rąk; czy przypadkiem, czy też dzięki poczuciu kata, prawa ręka La Mola spoczywała w lewej Coconnasa.
 Zdawało się, że pod powiekami La Mola, spojrzenie promieniało miłością.
 Jak gdyby pogarda malowała się na twarzy Coconnasa.
 Małgorzata uklękła i rękami, połyskującemi od drogich kamieni, uniosła głowę, którą tak gorąco kochała.
 Księżna, przyciśnięta do muru, nie mogła spuścić oczu z bladej twarzy, na której tak często szukała radości i miłości.
 — La Molu! kochany La Molu! — mówiła Małgorzata.
 — Annibalu! Annibalu! — zawołała księżna — piękny, dumny i mężny kochanku, już mi nie odpowiadasz!...