Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1182

 — Jakto, więc Jego królewska mość ma się gorzej?... — zapytał kapitan de Nancey, którego król, jak widzieliśmy, uwolnił od spełniania rozkazów królowej-matki.
 — A!.. co krwi, co krwi!... — zawołała mamka.
 — Doktorów!.. zawołajcie doktorów! Mazille i Ambroży Paré ciągle się zmieniali przy chorym królu.
 Paré, będący na służbie, widząc, że król spokojnie zasnął, korzystał z tego, ażeby cokolwiek odpocząć.
 Podczas nieobecności doktora, obfity po wystąpił na króla.
 Karol cierpiał na osłabienie porów, i skutkiem tego, sączyła mu się krew z za skóry.
 Pot krwawy króla zatrwożył mamkę, która nigdy nie mogła przywyknąć do tego strasznego widoku, i, jako niezachwiana protestantka, bezustannie zapewniała Karola IX-go, że to krew zamordowanych protestantów w nocy Ś-go Bartłomieja, wydobywa na wierzch jego krew własną.
 Dworzanie rozbiegli się na wszystkie strony.
 Doktór nie mógł być daleko, mieli więc nadzieję prędkiego znalezienia.
 Przedpokój pozostał pusty, gdyż każdy