Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1188

 — Jest — wyszeptała Katarzyna.
 — Traktuje o myśliwstwie?... — ciągnął Karol.
 — Tak.
 — Weź ją pani i przynieś tutaj.
 Katarzyna zbladła, zadrżała i, biorąc książkę do ręki, ledwo zdołała wyrzec:
 — Straszliwy losie!
 — Dobrze — powiedział Karol. — Teraz słuchaj pani; byłem szalony... lubiłem polowanie nadewszystko... ta książka myśliwska... ja ją czytałem cokolwiek za pilnie... Czy pani teraz rozumiesz?
 Katarzyna głucho jęknęła.
 — Była to moja słabość — mówił dalej Karol — teraz spal ją pani! Słaba strona króla nie powinna być nikomu znaną.
 Katarzyna zbliżyła się do komina, rzućła książkę w ogień, i, stojąc nieporuszenie, patrzała, jak zielonawy płomień pochłaniał zatrute karty.
 Silny i ostry zapach czosnku rozszedł się po pokoju.
 Wkrótce książka zgorzała zupełnie.
 — Teraz, pani, zawołaj mego brata — powiedział Karol z powagą.
 Katarzyna, zgnębiona różnorodnemi uczuciami, których ani pojąć, ani też pomimo wszel-