Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1192

około całego zamku zaczęły powiewać biało chorągiewki.
 Nieznajomym jeźdzcem był de Mouy, a po wiewający chorągiewkami byli hugonoci.
 Wiedząc, że król umiera, a obawiając się zamachu na życie Henryka, zebrali się więc, ażeby go bronić, lub z nim razem walczyć.
 Henryk znowu spojrzał na jeźdźca, którego najprzód zobaczył, przechylił się przez balustradę, zakrył oczy od słońca i poznał młodego hugonota.
 — De Mouy! — zawołał jak gdyby bugonot mógł usłyszeć.
 Uradowany, że go otaczają przyjaciele, sam zaczął powiewać szarfą w powietrzu.
 Znowu wszystkie białe chorągiewki zaczęły powiewać, okazując radość.
 — A! oni na mnie czekają — rzekł Henryk — a ja nie mogę się do nich przyłączyć. Szkoda, trzeba było dawniej spróbować. Teraz już zapóźno.
 Henryk ruchem dał im znać, że już zapóźno; lecz de Mouy odpowiedział mu drugim, znaczącym: Zaczekam.
 W tej chwili Henryk usłyszał, że ktoś idzie po kamiennych schodach.
 Szybko więc oddalił się od balustrady.
 Hugonoci domyślili się przyczyny tego na-