Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1194

rozmowa nie będzie niczem więcej niż siecią, w którą cię chce złowić.
 — Mnie?
 — Tak jest. Karol umierając, chce wiedzieć, czy może na ciebie liczyć lub się ciebie obawiać; nie zapominaj, że od odpowiedzi na jego pytania będzie zależyć twoje życie lub śmierć.
 — Lecz o cóż on mnie będzie pytał?
 — Nie wiem! Zapewne o coś nie do wykonania...
 — Czy pani się nie domyślasz?
 — Nie; lecz myślę, że naprzykład...
 Katarzyna zatrzymała się.
 — O cóż?
 — Ja myślę, że król, znając dumne zamiary pańskie, chce z twoich własnych ust usłyszeć ich potwierdzenie. Wystaw sobie, że najprzód będzie cię badał, jak dawniej badano przestępców, ażeby otrzymać wyznanie bez tortur; wystaw sobie — mówiła dalej Katarzyna, bacznie patrząc w oczy Henrykowi — że król ofiaruje ci koronę albo regencyę.
 Serce Henryka przepełniło się radością.
 Lecz poznał zasadzkę, i to uczucie wcale nim nie zawładnęło.
 — Mnie? — odpowiedział Henryk — nie, nie; zasadzka ta byłaby zbyt niezręczną; mnie powie-