Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1195

rzać regencyę, kiedy jesteś pani i książę d’Alençon?
 Katarzyna przygryzła wargi, ażeby ukryć swe zadowolenie.
 — A więc pan odmówisz przyjęcia regencyi?
 — Król zapewne umarł — pomyślał Henryk — a ona zastawia na mnie sieci.
 Król Nawarry odpowiedział:
 — Najprzód, muszę słyszeć, co mi powie król, ponieważ, jak pani sama się zgadzasz, wszystko, cośmy tylko mówili, było przypuszczeniem.
 — Bezwątpienia, lecz pan zawsze możesz być odpowiedzialnym za swoje zamiary.
 — E! mój Boże! — odpowiedział Henryk dobrodusznie — ja nie mam żadnych zamiarów, bo i jakież mógłbym mieć zamiary?
 — To nie odpowiedź — odparła Katarzyna uważając zaś, że czas uchodzi a zapalając się gniewem, dodała:
 — Czy pan masz, czy nie masz żadnych zamiarów, odpowiedz jednak stanowczo.
 — Nie mogę dać odpowiedzi stanowczej na przypuszczenia; ostatecznie postanowić coś, jest tak trudno... dlatego muszę czekać na istotne wypadki.
 — Słuchaj pan! Czasu do stracenia niema ani chwilki, a my go tracimy na próżnych spo-