Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1212

 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — A więc twoja przepowiednia jest fałszywą: nie będę królem?... — wykrzyknął Henryk.
 — Będziesz nim, Najjaśniejszy panie; lecz czas jeszcze nie nadszedł.
 — Zkąd o tem wiesz? Mów! Chcę wiedzieć czy mogę ci wierzyć?
 — Słuchaj, Najjaśniejszy panie.
 — Słucham.
 — Schyl się, Najjaśniejszy panie.
 Henryk nachylił się nad ciałem Karola.
 René pochylił się także.
 Dzieliła ich tylko szerokość łóżka, a odegłość tę zmniejszało jeszcze ich wzajemne pochylenie.
 Między nimi leżało milczące i nieruchome ciało konającego króla.
 — Posłuchaj panie — rzekł René. — Ukryty tu jestem przez królowę-matkę, ażeby cię panie zgubić; wolę jednak ci służyć, gdyż wierzę w twój horoskop, a jeszcze dlatego, że służąc doznaję podwójnej korzyści: tak dla ciała, jak i dla duszy.
 — Czy to także królowa-matka rozkazała ci powiedzieć?... — zapytał Henryk, pełen wątpliwości i niepokoju.