Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/122

 — Cóż teraz robić?
 — Użyć należy ostatniego środka.
 — Któż się tego podejmie?
 — Ja! Czy król jest sam?
 — Nie. Jest u niego pan de Tavannes.
 — Zaczekaj tu. Albo lepiej idź za mną w oddaleniu.
 Katarzyna powstała i udała się do pokoju, w którym na dywanach tureckich i aksamitnych poduszkach wylęgały się ulubione charty króla.
 Na prętach, umocowanych w ścianie, siedziały trzy sokoły i mała sroczka, którą Karol IX-ty bawił się, łapiąc małe ptaszki w ogrodach starego Luwru i Tuilleries, zaczynających się wówczas budować.
 Podczas tego przejścia, królowa ułożyła sobie bladą i przepełnioną wyrazem smutku twarz, na której zabłysła ostatnia, a raczej pierwsza łza.
 Bez szmeru przystąpiła do Karola IX-go, rozdającego psom kawałki ciasta, na równe pokrajanego cząstki.
 — Mój synu — przemówiła Katarzyna z tak sztucznem drżeniem głosu, że król zadrżał.
 — Czego pani żądasz?... — zapytał kroi, szybko odwracając się.
 — Oto przyszłam prosić cię, mój synu, o po-