Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1226

 Skoro ją tylko spostrzegł na schodach, zapytał zaraz:
 — Czy nikt nie szedł za tobą?
 — Nikt, o ile mi się zdaje — odpowiedziała Karolina.
 — A mnie — rzekł Henryk — zdaje się, że nietylko śledzony byłem w nocy, lecz nawet dzisiaj wieczorem.
 — O! mój Boże! przestraszasz mnie, Najjaśniejszy panie!... — zawołała Karolina.
 — Jeśli pamięć dawnej przyjaźni, będzie przyczyną twojego nieszczęścia, nigdy się nie pocieszę.
 — Bądź spokojna, moja przyjaciółko — rzekł Bearneńczyk — strzegą nas trzy szpady.
 — Trzy? to mało, Najjaśniejszy panie.
 — To dosyć, gdy te szpady należą do de Mouya, Saucourta i Barthelemy.
 — A więc de Mouy jest z tobą w Paryżu.
 — Bezwątpienia.
 — On się ośmielił powrócić do stolicy! On więc ma, tak jak i ty, jaką biedną, zakochaną w nim kobietę?
 — Nie. Lecz ma nieprzyjaciela, któremu śmierć poprzysiągł. Nienawiść, moja kochana, może nas zniewalać do popełnienia takich głupstw jak i miłość.
 — Dzięknję, Najjaśniejszy panie.