Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1235

 — Jest tutaj.
 — Nieżywa?...
 — Jeszcze nie; lecz, dzięki Bogu, nie ujdzie śmierci.
 — O!.. — zawołał Henryk — więc jestem przeklęty!...
 I rzucił się do domu.
 Pokój był pełen ludzi; wszyscy gromadzili się około łóżka, na którem leżała biedna Karolina, przeszyta dwoma pchnięciami sztyletu.
 Jej mąż, który przez dwa lata taił zazdrość przeciwko Henrykowi, skorzystał z tej sposobności i zemścił się.
 — Karolino!.. Karolino!... — krzyczał Henryk, przeciskając się przez tłum, i padając na kolana przed łóżkiem.
 Karolina otworzyła piękne oczy, osłonione mrokiem śmierci, i wydała krzyk, od którego krew trysnęła z dwóch ran; po chwili podniosła się i powiedziała:
 — O?.. wiedziałam, że nie mogę umrzeć, nie zobaczywszy ciebie.
 I, w rzeczy samej, jak gdyby tylko czekała tej chwili, aby oddać Henrykowi tę duszę, która go tak kochała, złożyła pocałunek na jego czole,