Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/132

 Henryk, czując, że twarz jego zdradza wewnętrzne wzruszenie, oparł się na krawędzi okna.
 Piesek zaszczekał.
 W tej chwili weszły dwie osoby: jedna, którą już oznajmiono, i druga, mająca zawsze wolny wstęp.
 Pierwszą był perfumiarz René.
 Zbliżył się on do królowej, pełen uniżonej grzeczności sług florenckich, trzymając w rękach otwartą szkatułkę, której wszystkie przegródki napełnione były proszkami i flakonikami.
 Drugą osobą była księżna Loto, starsza siostra Małgorzaty.
 Weszła ona tajemnemi drzwiczkami, prowadzącemi do gabinetu króla.
 Księżna była blada i drżała; spodziewając się, że Katarzyna, zajęta z panią de Sauve oglądaniem szkatułki przyniesionej przez Renégo, nie spostrzeże jej, usiadła obok Małgorzaty; król Nawarry stał obok żony, spuściwszy głowę na rękę, jak człowiek, starający się przyjść do siebie, z powodu nagłego olśnienia przez światło.
 Prawie w tejże chwili Katarzyna zwróciła się do Małgorzaty i rzekła:
 — Moja córko, możesz już odejść do sie-