Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/133

bie. A ty, mój synu, możesz iść pobawić się na mieście.
 Małgorzata wstała; Henryk obrócił się, zamierzając wyjść.
 Księżna Lotaryńska pochwyciła Małgorzatę za rękę.
 — Siostro — powiedziała cicho i prędko — na imię Gwizyusza, któremu ocaliłaś życie i który teraz ratuje twoje, zaklinam cię nie oddalaj się ztąd, nie chodź do swoich pokoi.
 — A co tam mówisz, Klaudio? — zapytała Katarzyna.
 — Nic, matko.
 — Ej! ty coś szepnęłaś Małgorzacie.
 — Życzyłam jej dobrej nocy i zarazem oświadczyłam, że księżna de Nevers przesyła jej swoje uszanowanie.
 — A gdzież jest ta piękna księżna?
 — U swego szwagra, księcia Gwizyusza.
 Katarzyna spojrzała na swoje córki podejrzliwie i zmarszczyła brwi.
 — Pójdź tutaj, Klaudio — zawołała królowa-matka.
 Klaudia była posłuszną. Katarzyna wzięła ją za rękę.
 — Coś jej powiedziała, pleciuchu? — mruczała królowa, ściskając ją silnie za rękę.