Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/134

 Henryk, nic nie słysząc, lecz, nie straciwszy z oczu ani jednego poruszenia królowej, księżnej Klaudyi i Małgorzaty, zwrócił się do żony:
 — Pozwól mi pani ucałować swoję rękę.
 Małgorzata wyciągnęła doń drżącą rękę.
 — Co ci Klaudya mówiła?... — szepnął Henryk, nachylając się do jej ręki.
 — Żebym nie wychodziła ztąd. Na Boga!.. nie wychodź także.
 Te słowa przebiegły w głowie Henryka jak błyskawica; lecz blask ten był jednak dostateczny, ażeby oświecić Henryka, co do całego spisku.
 — To jeszcze nie wszystko — powiedziała Małgorzata — oto list, przyniesiony przez szlachcica prowensalskiego.
 — Pana de La Mole?...
 — Tak.
 — Dziękuje — odrzekł Henryk, chowając list.
 I, odszedłszy od pomieszanej żony, położył rękę na ramieniu Florentczyka.
 — No i cóż, panie René — zapytał — jakże tam idzie handel?...
 — Dosyć dobrze — odpowiedział truciciel ze zwykłym uśmiechem zdradzieckim.
 — I ja tak myślę — rzekł Henryk — skoro