Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/135

posiadasz za klientów wszystkie ukoronowane głowy, nietylko we Francyi, ale i zagranicą.
 — Wyjąwszy głowy króla Nawarry — uczynił zuchwałą uwagę Florentczyk.
 — Tak, tak!... — zawołał Henryk — masz słuszność; a jednak biedna moja matka, która u ciebie wszystko kupowała, polecała, umierając pamięci mej perfumiarza Renégo. Jutro lub pojutrze przyjdź do mnie i przynieś, jakie masz, najlepsze perfumy.
 — To wcale nie zaszkodzi — wtrąciła z uśmiechem Katarzyna — mówią...
 — Że odemnie nieosobliwie pachnie — przerwał Henryk, śmiejąc się także — lecz któż ci, matko, o tem powiedział?... Czy Małgorzata?..
 — Nie, mój synu — odrzekła Katarzyna — pani de Sauve.
 W tejże chwili księżna Lotaryńska, pomimo swoich usiłowań, nie mogąc wytrzymać zadawanego jej przez matkę bólu, przeraźliwie krzyknęła.
 Henryk nawet się nie obejrzał.
 — Co ci jest, siostro?... — zawołała Małgorzata, rzucając się do Klaudyi.
 — Nic — odpowiedziała Katarzyna, stawając pomiędzy niemi.
 — Miewa ona często gorączkę nerwową, którą Mazille radzi leczyć ziołami.