Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/149

 — Istotnie, tu dzieje się coś nadzwyczajnego — pomyślał Piemontczyk.
 — Dobranoc, panie de Coconnas — powiedział La Mole. — Ty zaś, mój gospodarzu, zaprowadź mnie do mego pokoju. Dobranoc.
 I La Mole znikł z oberżysta na zakręcie schodów.
 Wtedy, towarzysz La Hurièra schwycił Piemontczyka za rękę i, ciągnąc go w kąt, rzeki prędko.
 — Sto razy byłeś pan gotów zdradzić tajemnicę, od której zawisł los królestwa. Bóg zamknął ci usta. Jeszcze jedno słowo, a byłbyś już nie żył. Teraz jesteśmy sami...
 — Lecz któż pan jesteś, że śmiesz mówić do mnie takim rozkazującym tonem?...
 — Czyś pan czasem nie słyszał o Maurevelu?...
 — Mordercy admirała?...
 — I kapitana de Mouy.
 — Słyszałem.
 — To pan wiedz, że ja jestem Maurevel.
 — O!... — zawołał Coconnas.
 — Słuchaj więc pan.
 — Naturalnie, że słucham.
 — Tss!... — powiedział Maurevel, kładąc palec na ustach.