Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/155

 — Z rozkazu króla i księcia Gwizyusza.
 — I kiedyżto?
 — Jak uderzą w dzwon na wieży Saint-Germain-l’Auxerrois.
 — Aha! więc to dla tego ten kochany Niemiec z dworu księcia Gwizyusza... jak się nazywa?...
 — Pan de Besme.
 — Tak, tak, prawda. Więc to dla tego pan de Besme mówił mi, ażebym śpieszył zaraz na pierwsze uderzenie w dzwon na gwałt?
 — Widziałeś, hrabio, pana dc Besme?
 — Widziałem, nawet z nim mówiłem.
 — Gdzie?
 — W Luwrze. On to wprowadził mnie, powiedział hasło i...
 — Patrz pan.
 — Na Boga! wszak to on!
 — Czy chcesz, hrabio, pomówić z nim?
 — Na mą duszę! toby nie zaszkodziło.
 Maurevel szybko otworzył okno.
 Besme w samej rzeczy tylko co przeszedł przed oknem, z oddziałem ze dwudziestu ludzi złożonym.
 — Gwizyusz i Lotaryński — rzekł Maurevel.