Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/156

 Besme stanął — i domyślając się, że ktoś ma mu coś do powiedzenia, przybliżył się.
 — A! to ty panie do Maurevel.
 — Tak jest, to ja; kogo tu pan szukasz?
 — Szukam oberży pod Piękną Gwiazdą, gdyż chciałbym uprzedzić pewnego pana Coconnas.
 — Jestem tu, panie de Besme — odezwał się hrabia.
 — A! bardzo dobrze... Jesteś pan gotów?
 — Gotów; lecz cóż mam robić?
 — Powie to panu de Maurevel, który jest dobrym katolikiem.
 — A co, czy słyszysz pan? — zapytał Maurevel.
 — Słyszę — odpowiedział Coconnas.
 — A pan gdzie idziesz, panie de Besme?
 — Ja? — zapytał de Besme śmiejąc się...
 — Tak jest, pan.
 — Ja pójdę tylko powiedzieć słówko admirałowi.
 — Powiedz mu pan dwa, gdy się tego okaże potrzeba — dodał Maurevel — tak, że jeżeli na ten raz ocknie się po pierwszem, żeby się już nie ocknął po drugiem.
 — Bądź pan spokojny, panie de Maurevel; weź tylko tego młodzieńca pod swoję opiekę.