Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/165

 — To ktoś umyka — uczynił uwagę Maurevel.
 — No i cóż, czegóż stoicie?... — zawołał Coconnas. — Wszak macie rusznice.
 — Ja chowam swój nabój na lepszą zwierzynę — odpowiedział Maurevel.
 — Więc ty, La Hurière.
 — Zaczekaj pan — odpowiedział oberżysta, biorąc nieszczęśliwego na cel.
 — Tak, tak! zaczekaj — wołał Coconnas — a tymczasem heretyk ucieknie.
 Coconnas rzucił się za uciekającym i wkrótce dogonił go, gdyż ten nieszczęśliwy był już rannym.
 Lecz w tej chwili, kiedy Coconnas nie chcąc, go ciąć z tylu, zawołał: „Obróć się! obróć się!” strzał nastąpił, kula świsnęła, mu nad uchem? a uciekający padł jak zając postrzelony w podskoku.
 Okrzyk zwycięzki dał się słyszeć w tyle za piemontczykiem.
 Coconnas obejrzał się więc, i zobaczył La Hurièrea potrząsającego rusznicą.
 — A!... — powiedział tenże — teraz już nie chybiłem.
 — Lecz o włos żeś mnie nie zabił.