Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/171

podnosząc się z natężeniem, jakby dźwigając jakiś znaczny ciężar.
 — A inni gdzie są? — zapytał z niecierpliwością książę.
 — Inni dobijają innych.
 — A ty! ty, cóżeś zrobił?
 — Zaraz książę zobaczysz. Niech Wasza książęca mość usunie się cokolwiek na bok.
 Książę cofnął się na krok.
 Teraz dopiero można było rozpoznać, co to był za przedmiot, który Besme podnosił z takiem natężeniem swych sił.
 Był to trup starca.
 Wzniósł on go nad balkon, pobujał nim trochę w powietrzu i rzucił pod nogi swego pana.
 Głuchy łoskot upadku, krew, która daleko bryzgnęła, przejęła strachem nawet samego księcia.
 Lecz trwoga ta, była jak błyskawica, chwilową.
 Ciekawość przeważyła, i wszyscy posunęli sic naprzód na kilka kroków, aby oświecić i przypatrzeć się nieszczęsnej ofiarze.
 Wszyscy ujrzeli wtedy siwe włosy, poważną twarz i ręce skostniałe umierającego.