Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/175

szpadą przez twarz swego nieprzyjaciela, nie mogąc przebić go na wskróś, z powodu niedostatecznego miejsca.
 — O! do kroćset dyabłów — zawołał Coconnas — to pan de La Mole!
 — Pan de La Mole! — powtórzyli La Huriere i Maurèvel.
 — To ten sam, który uprzedził admirała o grożącem mu niebezpieczeństwie — zawołało kilku żołnierzy.
 — Zabić, zabić... — krzyknięto ze wszystkich stron.
 Coconnas, La Hurière i z dziesięciu żołnierzy, rzuciło się za La Molem, który cały już skrwawiony, zebrał wszystkie siły człowieka będącego w rozpaczy, i uciekał przez ulice, wiedziony tylko instynktem.
 Krzyki, rozchodzące się za nim i hałas goniących go nieprzyjaciół, dodawały mu jakby skrzydeł.
 Czasami kula świsnęła mu nad uchem a czując, że może upaść, zaczynał znowu biedź z nową siłą.
 Teraz już nie oddychał, lecz tylko głucho chrzypiał jak człowiek konający.
 Pot i krew ciekąc z włosów, spływały mu po twarzy.