Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/177

krzyki: „Bij! zabij!” rozlegające się ze wszystkich stron; nie zważając na przeszkody czynione mu przez warty, jak strzała wpadł na podwórze, rzucił się do sieni, na schody, na drugie piętro, znalazł drzwi, i zaczął w nie pukać rękami i nogami.
 — Kto tam? — zapytał głos kobiecy.
 — O! Boże! Boże mój! — mówił cichym głosem La Mole — już idą... słyszę ich... już są blizko... widzę ich... To ja! ja!...
 — Kto tam? — powtórzył tenże co i poprzednio głos.
 La Mole przypomniał sobie hasło.
 — Nawarra! Nawarra! — zawołał.
 Drzwi natychmiast otworzyły się: La Mole nic nie widząc i nie dziękując Gilonnie, wpadł do przysionka, przebiegł korytarz, dwa czy trzy pokoje, i zatrzymał się dopiero w czwartym, oświeconym przez lampę, wiszącą u sufitu.
 Za aksamitną kotarą, złotemi liliami haftowaną, na dębowem rzeźbionem łóżku, leżała kobieta w nocnem ubraniu, wsparta na ręku.
 Na ten niespodziewany widok, kobieta przestraszona wytężyła swój wzrok.
 La Mole rzucił się ku niej.
 — Zabijają, mordują mych braci — zawo-