Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/183

 — Zdaje się, że nie — odpowiedziała. — Jeżelim zaś ranna, to bardzo lekko.
 — Lecz ta krew — zapytał książę, dotykając się drżącemi rękoma ciała Małgorzaty — zkąd ta krew?
 — Nie wiem — odrzekła młoda niewiasta. — Jeden z tych nędzników schwytał mnie za rękę, może był ranny...
 — Dotknął się mojej siostry! — zawołał książę. — A! gdybyś mi tylko go wskazała, gdybyś powiedziała kto był tym łotrem, gdybym wiedział gdzie go szukać!...
 — Tss! — syknęła Małgorzata.
 — Dla czego? — zapytał Franciszek.
 — Dla tego, że jeżeli cię zobaczą o tej porze w moim pokoju...
 — Czyż brat nie może przyjść do siostry?
 Królowa rzuciła na brata wejrzenie tak groźne, że książę był zmuszony cofnąć się.
 — Tak, tak, Małgorzato — powiedział — masz słuszność. Odchodzę. Lecz nie możesz zostać sama podczas tak okropnej nocy. Może zawołać Gillonnę?
 — Nie, nikogo nie potrzebuję; idź Franciszku, powróć, zkąd przybyłeś.
 Młody książę był posłusznym.
 Zaledwie wyszedł, Małgorzata usłyszała za