Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/186

 — Kto tam?... — zawołała.
 — To ja, ja!... — odezwał się głos kobiecy. — Ja, księżna de Nevers.
 — Henrieta!... — zawołała Małgorzata. — O!.. niema niebezpieczeństwa, to przyjaciółka, czy słyszysz pan?...
 La Mole wytężył siły i przykląkł na jedno kolano.
 — Staraj się pan utrzymać o własnej mocy, ja tymczasem pójdę otworzyć drzwi — powiedziała królowa.
 La Mole oparł się ręką o podłogę i zdołał utrzymać równowagę.
 Małgorzata postąpiła ku drzwiom, lecz nagle zatrzymała się, zadrżawszy z przestrachu.
 — A!... tyś nie sama?... zawołała królowa — usłyszawszy szczęk broni.
 — Nie, nie sama; mam z sobą dla straży dwunastu ludzi z gwardyi, których mi zostawił szwagier mój, książę Gwizyusz.
 — Gwizyusz — mruknął La Mole. — O!.. morderca!.. morderca!...
 — Milcz — powiedziała Małgorzata — ani słówka.
 I obejrzała się naokoło, szukając wzrokiem miejsca, gdzieby mogła schować rannego.
 — Szpady, sztyletu... — szepnął La Mole.