Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/187

 — Dla obrony?... nie potrzeba; czyż pan nie słyszałeś?... Ich dwunastu, a pan sam jeden.
 — Nie, nie dla obrony, ale dlatego, ażeby mnie nie dostali żywego.
 — Nie, nie — rzekła Małgorzata — nie, ocalę cię. Al... wejdź pan do gabinetu.
 La Mole, podpierany przez Małgorzatę, dowlókł się z trudnością do gabinetu.
 Małgorzata zamknęła za nim drzwi i, chowając klucz do woreczka, napół głośno powiedziała przeze drzwi:
 — Tylko bez krzyku, narzekań i westchnień, a będziesz ocalony.
 Potem, zarzuciwszy na siebie nocny płaszczyk, otworzyła drzwi przyjaciółce, która rzuciła się w jej objęcia.
 — A!.. — powiedziała Henrieta — nic ci się pani nie stało, wszak prawda?...
 — Nic, nic — odparła Małgorzata — owijając się płaszczem, z obawy, żeby nie spostrzeżono plam krwawych na jej ubraniu.
 — Tem lepiej, na wszelki jednak wypadek, zostawiam Waszej królewskiej mości sześciu żołnierzy, gdyż książę Gwizyusz dał mi dwunastu, ażeby mnie odprowadzili do domu, a ja nie potrzebuję tylu. Trzeba ci wiedzieć, że sześciu żoł-