Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/211

 Coconnas namyślał się przez chwilę; nagle obróciwszy się do młodzieńca, zapytał go:
 — Jesteś protestantem?...
 — Tak — odrzekło dziecię.
 — W takim razie, musisz umrzeć — zawołał Coconnas, zmarszczywszy brwi i zbliżając do piersi swego przeciwnika sztylet.
 — Umrzeć!.. — zawołał starzec — syn mój ma umrzeć!...
 W tejże chwili dały się słyszeć bolesne narzekania matki.
 Były one tak rozdzierającemi serce, że na jakiś czas zachwiały silne postanowienie piemontczyka.
 — O!... księżno — zawołał ojciec, zwracając się ku damie, patrzącej z pałacu Gwizyuszów — wstaw się za nami, a imię twoje będzie zawsze co rano i wieczór wspominane w naszych modlitwach.
 — Więc niech się wyrzecze swej wiary — odrzekła dama.
 — Jestem protestantem!... — powiedziało dziecię.
 — Więc giń!.. — zawołał Coconnas, wznosząc żelazo — giń! kiedy nie chcesz być wdzięcznym za życie, ofiarowane ci tak pięknemi usty.
 Mercandon i jego żona widzieli, jak straszna broń zabłysła nad głową ich syna.