Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/227

 — Nie wiem pani — odrzekł kapitan. — Nie jestem w usługach Jego królewskiej mości.
 — A! kochany René — zawołała Małgorzata, spostrzegłszy perfumiarza Katarzyny. — To ty... czy idziesz od matki... czy nie wiesz, gdzie mój mąż?
 — Jego królewska mość, król Nawarry, nie jest wcale moim przyjacielem... co pani zapewne jest wiadome. Mówią nawet — dodał z szyderczym uśmiechem — że ośmiela się obwiniać mnie o wspólnictwo z królową Katarzyną w otruciu jego matki.
 — Nie! nie!... — zawołała Małgorzata — nie wierz temu, mój dobry René.
 — O! mnie wszystko to jedno — odpowiedział perfumiarz — ani król Nawarry, ani jego stronnicy nie są straszni w tej chwili.
 I odwrócił się od Małgorzaty.
 — O! panie de Tavannes, panie de Tavannes — zawołała Małgorzata — tylko słówko, bądź łaskaw.
 Tavannes, przechodzący właśnie, zatrzymał się.
 — Gdzie jest Henryk Nawarski?... — zapytała Małgorzata.
 — Na honor!.. — odpowiedział głośno — są-