Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/228

dzę, że musi być na mieście z księciem d’Alençon i z księciem Kondeuszem.
 Potem dodał tak cicho, tak. że tylko Małgorzata mogła dosłyszeć:
 — Piękna królowo! jeżeli chcesz zobaczyć tego, na którego miejscu żeby być, oddałbym swe życie, idź do zbrojowni króla.
 — O! dziękuję ci Tavannes — rzekła Małgorzata, słysząc tylko z całej odpowiedzi to, co ją obchodziło — dziękuję ci! idę tam.
 I poszła, mówiąc sama do siebie:
 — Po tem wszystkiem co mu obiecałam, po tem, jak się zachował wówczas, kiedy niewdzięczny Henryk był ukryty w gabinecie, nie mogę dopuścić, ażeby zginął.
 I zapukała do apartamentów króla.
 Lecz całe mieszkanie opasane było wewnątrz dwoma oddziałami gwardyi:
 — Król nikogo nie przyjmuje!... — rzekł oficer, szybko przystępując do królowej.
 — Lecz mnie!... — zawołała Małgorzata.
 — Rozkaz dotyczy wszystkich.
 — Mnie, królowej Nawarry! mnie, jego siostry!
 — Przebacz pani, rozkaz nie obejmuje żadnych wyjątków.
 I oficer zamknął drzwi.