Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/232

Karola IX-go, znajdującego się natenczas w zbrojowni.
 Kiedy weszli, król siedział na ogromnem krześle, położywszy ręce na poręczach i spuściwszy głowę na piersi.
 Na hałas, sprawiony przez wchodzących, Karol IX-ty podniósł głowę.
 Henryk ujrzał wtedy, że pot wielkiemi kroplami spływał mu po twarzy.
 — Dobry wieczór, Henryku!... — rzekł młody król niegrzecznie — La Chastre, zostaw nas.
 Kapitan wyszedł.
 Nastała grobowa cisza.
 Podczas tej chwili milczenia Henryk niespokojnie spojrzał na około i przekonał się, że był sam z królem.
 Nagle Karol IX-ty zerwał się z krzesła.
 — Na Boga!... — zawołał, odrzucając w tył blond włosy i ocierając z potu twarz — zapewne jesteś zadowolony, że znajdujesz się teraz przy mnie, nieprawdaż, Henryku?
 — Bezwątpienia, Najjaśniejszy panie — odpowiedział król Nawarry — ja zawsze poczytuję sobie za szczęście być przy Waszej królewskiej mości.
 — Tutaj lepiej, niż tam, hę?... — zagadnął