Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/237

 I strzelił; biegnący upadł.
 Henryk jęknął.
 Karol IX-ty, uniesiony wściekłością, nabijał i strzelał bezustannie, wydając krzyki radosne za każdym razem, skoro kula trafiła celu.
 — Zginąłem — pomyślał Henryk — jak nie będzie miał do kogo strzelać, mnie zabije.
 — No i cóż, czy już koniec?... — przemówił jakiś głos za nimi.
 Była to Katarzyna de Medicis, która weszła do pokoju bez najmniejszego szelestu, podczas ostatniego strzału.
 — Nie, do tysiąca piorunów!... — zawył Karol IX-ty, rzucając rusznicę na podłogę... — Nie, on uparty... nie chce!...
 Katarzyna nic nie odpowiedziała.
 Powoli obejrzała się w tę stronę pokoju, gdzie stał Henryk nieporuszony, jak figura na obiciu, o którą się oparł.
 Następnie spojrzała na Karola IX-go wzrokiem, który wyraźnie mówił:
 — Dlaczegóż więc jeszcze żyje?...
 — Żyje... żyje... — przemówił Karol IX ty, który zrozumiał to spojrzenie, jak nie można lepiej, i odpowiedział na nie bez wahania — on żyje, dlatego, że on... on... jest moim krewnym...
 Katarzyna uśmiechnęła się.