Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/25

swojej bratowej, a tem samem i do Małgorzaty.
 Księżna Klaudia, nie spuszczająca z oczów młodej królowej, spostrzegła wówczas, zamiast chmury na jej czole, ogniem płonące lica.
 Książę, coraz bardziej się zbliżając, wkrótce znalazł się od niej o kilka zaledwie kroków.
 Małgorzata, która więcej przeczuwała, aniżeli spostrzegała zbliżanie się księcia, obróciła się, z trudnością nadając spokojny wyraz swej twarzy.
 Książe oddal jej głęboki ukłon i półgłosem przemówił:
 — Ipsc attuli.
 To jest:
 — Sam przyniosłem.
 Małgorzata, nawzajem się księciu odkłoniwszy cicho odpowiedziała:
 — Noctu pro more.
 Co znaczyło:
 — Tej nocy, jak zwykle.
 Przyjemne te wyrazy dla ucha księcia odbiły się o wielki kołnierz karbowany ówczesnego kroju i mogły być tylko słyszane przez osobę, do której zostały zwrócone.
 Chociaż rozmowa ta była bardzo krótką, jednakże Małgorzata i książę Gwizyusz zupełnie