Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/269

razy po pokoju; potem schwycił Małgorzatę za rękę.
 Ręka ta była sztywna i zlodowaciała.
 — Do widzenia, moja siostro — rzekł książę — nie chciałaś mnie pojąć, przypisz więc sama sobie nieszczęścia, jakie mogą wyniknąć.
 Małgorzata pobladła i pozostała nieruchoma na miejscu.
 Książę odchodził; Małgorzata nie prosiła go, aby pozostał.
 Lecz zaledwie znikł w korytarzu, sam natychmiast powrócił.
 — Słuchaj, Małgorzato — rzekł — zapomniałem ci powiedzieć, że jutro o tej godzinie król Nawarry już żyć nie będzie.
 Małgorzata krzyknęła; myśl, że jej użyto, jako narzędzie do zamordowania Henryka, trwożyła ją aż do głębi duszy.
 — I ty nie przeszkodzisz temu?... — zapytała — nie obronisz swego najlepszego, najwierniejszego sprzymierzeńca!
 — Od wczorajszego dnia król Nawarry przestał być moim sprzymierzeńcem.
 — Któż więc jest nim?
 — Gwizyusz. Wytępiając hugonotów, Gwizyusz stał się królem katolików.