Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/286

grzeczności. Zresztą, odpowiedziałam twemu bratu, Karolowi... Czyż nie słyszałaś mojej odpowiedzi?...
 — Nie! mówiłaś tak cicho!
 — Tem lepiej, udzielę ci więcej wiadomości. Lecz dokończże pierwej swego wyznania, Małgorzato?
 — Otóż, jeżeli...
 — Cóż?...
 — Jeżeli kamień — rzekła z uśmiechem królowa — o którym mówił mój brat, Karol IX-ty, jest kamieniem historycznym, to wolę już nic więcej nie powiedzieć.
 — Dobrze! — zawołała Henrieta — ty wybrałaś hugonota. Nie obawiaj się jednak; ażeby zaspokoić twoje sumienie, obiecuję ci wybrać sobie hugonota przy pierwszej sposobności.
 — Zdaje się, że tym razem wybrałaś już sobie katolika.
 — Kroćset dyabłów! — zawołała księżna.
 — A! już rozumiem, rozumiem.
 — Cóż to za jeden ten hugonot?
 — Nie wybierałam go; ten młodzieniec niema i bezwątpienia nie będzie miał u mnie nigdy żadnego znaczenia.
 — No lecz jak on wygląda? to wcale nie