Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/287

przeszkadza, abyś go opisała; wiesz przecież, jak jestem ciekawą.
 — Piękny, jak Apollo belwederski jest ten młodzieniec... który unikając pogoni, ukrył się w moim pokoju.
 — O!... o!... więc nie ty go zaprosiłaś?...
 — Biedny chłopiec!... Nie śmiej się tak, Henrieto, on jeszcze zawieszony między życiem i śmiercią.
 — Więc taki słaby.
 — Ciężko ranny.
 — O! to nieznośna rzecz; raniony hugonot... osobliwie też w tych czasach; lecz cóż ty robisz z tym hugonotem, który niema i bezwątpienia nie będzie miał dla ciebie nigdy żadnego znaczenia?
 — Jest w moim gabinecie; schowałam go i pragnę uratować.
 — Ładny, młody, raniony.... Ukryłaś go w swoim gabinecie, pragniesz go uratować?... Przynajmniej powinno obudzić się w nim uczucie wdzięczności.
 — Ono się już obudziło... obawiam się tylko, czy nie jest silniejszem, aniżelibym sobie tego życzyła.
 — Więc on cię zajmuje... ten nieszczęśliwy młodzieniec?
 — Tylko w skutek ludzkości.