Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/292

wania powierzchowność, dopóki mogła być widzianą. Przyszedłszy do swego pokoju, księżna zamknęła drzwi i zawołała na garderobiany, żywą i przenikliwą Sycyliankę:
 — Mica — zapytała ją po włosku — a cóż hrabia?
 — Ma się lepiej.
 — Cóż robi?
 — Zdaje mi się, że teraz coś zajada.
 — Dobrze — rzekła Małgorzata — powrót apetytu jest dobrym znakiem.
 — A! prawda, zapomniałam, że jesteś uczennicą Ambrożego Paré. Idź Mica.
 — Odsyłasz ją?
 — Tak; przecież trzeba żeby ktoś czuwał.
 Mica wyszła.
 — Teraz — rzekła księżna — co chcesz? czy iść do niego, czy zawołać go tutaj?
 — Ani to, ani to; chciałabym go widzieć nie będąc widzianą.
 — Na cóż to wszystko, wszak jesteś W masce?
 — Może mnie poznać po włosach, po rękach, po jakim klejnocie.
 — A! jak jesteś przezorną od czasu pójścia za mąż!
 Małgorzata uśmiechnęła się.