Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/293

 — Na to jest tylko jeden sposób — mówiła dalej księżna.
 — Jakiż?
 — Zobaczyć go przez dziurkę od klucza.
 — Dobrze! prowadź mnie więc.
 Księżna wzięła Małgorzatę za rękę, poprowadziła ją do drzwi osłonionych dywanem, uklękła i przyłożyła oko do zamku, w którym nie było klucza.
 — Właśnie — rzekła — widać go, — siedzi twarzą obrócony w tę stronę. Patrz.
 Małgorzata zastąpiła miejsce księżnej i z kolei spojrzała przez dziurkę od klucza.
 Coconnas siedział przed bogato zastawionym stołem i nie zważając na rany, — jadł doskonale.
 — A! mój Boże!... — zawołała Małgorzata, odskoczywszy w tył.
 — Cóż tam takiego?... — zapytała zdziwiona księżna.
 — Niepodobna! Nie! O! na mą duszę! to on sam!
 — Kto taki?
 — Tss!... — mruknęła Małgorzata, wstając i chwytając księżnę za rękę.
 — To ten sam co chciał zabić mego hugonota, wpadł za nim aż do mego pokoju, zranił go nawet w moich rękach.