Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/294

O!... Henrietto, co za szczęście, że mnie on nie widział!
 — No, sama go widziałaś przy robocie; nie prawdaż, że piękny?...
 — Nie wiem — powiedziała Małgorzata — gdyż patrzałam na tego, którego on napastował.
 — A ten, którego on napastował, nazywa się?
 — Lecz nie powtórzysz przy nim jego nazwiska?...
 — Nie, ręczę ci.
 — Hrabia Lérac de La Mole.
 — Jakżeż on ci się wydaje?
 — Pan de La Mole?
 — Nie, pan de Coconnas.
 — Na honor! — rzekła Małgorzata — przyznam ci się, że...
 Tu się zatrzymała.
 — Widzę, że gniewasz się na niego, za rany twojego hugonota.
 — Lecz mi się zdaje — odrzekła z uśmiechem Małgorzata — że mój hugonot nic mu nie winien; ta blizna na twarzy...
 — A więc skwitowali się i możemy ich pogodzić. Przyślij mi swego rannego.
 — Nie, nie teraz; potem.
 — A kiedyż?...
 — Jak przeznaczysz dla swego osobny pokój.