Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/301

niasz pan zarazem zamiar pozostawania u niego w służbie?
 — Pani! — odpowiedział La Mole, blednąc — Wasza królewska mość dotknęłaś prawdziwej przyczyny mojego pragnienia oddalić się ztąd jak najprzędzej... Wiem, że król Nawarry znajduje się w wielkiem niebezpieczeństwie, i że zaledwie powaga Waszej królewskiej mości jako księżniczki Francuzkiej, jest w stanie uratować jego głowę.
 — Jakto, panie? — zapytała Małgorzata — o czem chcesz mówić, o jakich to wspominasz niebezpieczeństwach?
 — Pani! — odrzekł La Mole, wahając się — w tym gabinecie słychać wszystko.
 — Prawda! — powiedziała do siebie Małgorzata — książę Gwizyusz już mi o tem wspominał.
 Następnie głośno dodała:
 — I cóż pan słyszałeś?.
 — Najprzód, rozmowę, jaką Wasza królewska mość miałaś dziś rano z bratem.
 — Z Franciszkiem?... — zawołała Małgorzata, rumieniąc się.
 — Z księciem d’Alençon, tak, pani; następnie, skoro Wasza królewska mość wyszłaś, słyszałem rozmowę Gillonny z panią de Sauye.