Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/31

pliwością słowa kobiety kochającej i wyrzucającej nam obojętność.
 — I twoje piękne oczy, baronowo, tak blizko widzą?... Nie!.. nie!.. to nie Henryk król Nawarry żeni się z Małgorzatą.
 — A któż więc?...
 — Kto?.. religia reformowana zaślubili katolicką.
 — O nie, nie, zagadki te nie zdołają mnie oszukać. Wasza królewska mość kochasz królowo Małgorzatę, czego mu wcale za złe nie uważam; uchowaj mnie Boże!... Taką piękność można przecież kochać.
 Henryk na chwilę zamyślił się; lekki uśmiech igrał na jego ustach.
 — Baronowo — rzekł — zdaje mi się, że zamierzasz pokłócić się ze mną, a jednak do tego nie masz najmniejszego prawa; zobaczmy, coś zrobiła, aby przeszkodzić mojemu małżeństwu z Małgorzatą?... Nic, przeciwnie nawet, zawsze mnie do rozpaczy przyprowadzałaś.
 — To dla dobra Waszej królewskiej mości — odpowiedziała pani de Sauve.
 — Jakto?...
 — Bezwątpienia, gdyż Wasza królewska mość zaślubiasz teraz inną.