Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/323

 — A! pani, a! Małgorzato! jakim sposobem zdołam ci się wywdzięczyć?...
 I Henryk zaczął okrywać jej rękę pocałunkami, które nieznacznie zaczęły się zbliżać do ramion młodej kobiety.
 — Najjaśniejszy panie! — powiedziała Małgorzata, zwolna się usuwając.
 — Czyż zapomniałeś, że w tejże samej chwil, biedna kobieta, której jesteś winien życie, cierpi za ciebie? Pani de Sauve — dodała po cichu — zrobiła ci ofiarę ze swej zazdrości, i przysłała cię do mnie; ofiarując zaś swą zazdrość, być może, składa na ofiarę i życie; wszak wiesz lepiej, niżeli kto inny, Najjaśniejszy panie, jak gniew mej matki jest straszny.
 Henryk zadrżał i powstał, zamierzając wyjść.
 — O! lecz niema się czego lękać — dodała Małgorzata z zachwycającą kokieteryą.
 — Klucz został ci wręczony bez niczyjej namowy, i mogą sobie pomyśleć, że dzisiaj raczyłeś mnie przełożyć nad inną.
 — Ja ciebie zawsze przekładam, Małgorzato; gdybyś tylko chciała zapomnieć...
 — Mów ciszej, Najjaśniejszy panie, ciszej — przerwała mu królowa, parodiując słowa, zaledwie przed dziesięciu minutami powiedziane przez nią królowej-matce — słyszą cię z gabinetu, a po-