Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/338

ten raz zapłakała nie z przymusu — jeżeli to prawda, w takim razie jestem bardzo nieszczęśliwą.
 — Prawda, prawda! — odrzekła Katarzyna, utkwiwszy w Karolinie dwa oczne promienie, jak dwa sztylety.
 — Lecz któż mógł wzbudzić tę myśl w sercu Waszej królewskiej mości? — zapytała Karolina.
 — Idź do królowej Nawarry, a znajdziesz tam swego kochanka.
 — A! — zawołała pani de Sauve.
 Katarzyna wzruszyła ramionami.
 — Czy jesteś zazdrosną? — zapytała królowa-matka.
 — Ja?... — odpowiedziała pani de Sauve, zbierając wszystkie opuszczające ją siły.
 — Tak, ty!.. ciekawam też poznać zazdrość francuzki.
 — Lecz — rzekła pani de Sauve — jak Wasza królewska mość możesz wymagać, ażeby moja zazdrość była czem innem, jak miłością własną?.. Kocham króla Nawarry tylko o tyle, o ile to jest zgodnem z zamiarami Waszej królewskiej mości.
 Katarzyna patrzała na panią de Sauve przez chwilę, badawczym wzrokiem.
 — Być może, że to, co mi mówisz, jest prawdą — szepnęła królowa-matka.