Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/34

rolina — powiem, że Wasza królewska mość prawdziwie mnie kochasz...
 — E!... powinnaś była powiedzieć to już dawno, gdyż tak jest rzeczywiście, baronowo.
 — Lecz jak to urządzić?... — szepnęła pani de Sauve.
 — O!... na Boga, musisz przecie mieć, baronowo, jaką pokojówkę lub służącą, w której pokładasz zaufanie.
 — A jakże, mam Dariolę, duszą i ciałem mi oddaną, gotową nawet śmierć dla mnie ponieść, słowem, prawdziwy skarb.
 — A więc, powiedz jej, baronowo, że ją uszczęśliwię, gdy zostanę królem Francyi, jak mi to astrologowie przepowiadają.
 Karolina uśmiechnęła się.
 — Cóż więc — rzekła — żądasz od Darioli?
 — Bagateli, która jednak dla mnie jest wszystkiem.
 — Lecz czegóż wreszcie?...
 — Pokój twój jest nad moim.
 — Tak.
 — Żądam więc od niej, ażeby czekała za drzwiami. Skoro zapukam pocichu trzy razy, wpuści mnie, a wtedy, baronowo, będziesz miała dowód, któregoś żądała.
 Pani de Sauve milczała chwil kilka, potem,