Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/383

w upadku, pociągnął za sobą swego przeciwnika, obaj stoczyli się w parów.
 Małgorzata i księżna de Nevers widząc, że konający szukają jeszcze sposobności dobicia się, pospieszyły ku nim z kapitanem straży.
 Lecz nim zdążyły do nich przybiedz, ich oczy zamknęły się, ręce zesztywniały, i każdy z zapaśników wypuściwszy swój oręż, wyciągnął się konwulsyjnie.
 Wielka kałuża krwi otaczała ich na około.
 — O! mężny, mężny La Mole!... — zawołała Małgorzata, nie mogąc już dłużej powstrzymać swego uwielbienia. — A! przebacz mi, przebacz, żem śmiała powątpiewać o twojej odwadze.
 I oczy jej napełniły się łzami.
 — Niestety! niestety!... — szepnęła księżna — waleczny Annibal... Powiedz, pani, powiedz, czyś kiedy widziała dwóch lwów, bardziej nieustraszonych?
 I rozpłynęła się we łzach.
 — Na Boga! śliczne cięcia!... — uczynił uwagę kapitan, usiłując zatamować krew płynącą strumieniami. — Hej! hej! bywaj!
 Słowa te ściągały się do człowieka, jadącego wózkiem pomalowanym na czerwono.
 — No i cóż!... — zawołał kapitan — ruszaj