Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/414

jak kolano — widziecie ponowie, nie pozostał mi ani jeden włosek.
 Dwaj młodzi ludzie zaczęli się śmiać do rozpuku, zobaczywszy te śmieszną, figurę.
 — Ah!.. ah!.. panowie się śmiejecie — powiedział La Hurière, nabierając otuchy. — Więc nie macie żadnych złych zamiarów?
 — No, a ty La Hurière, czyś się już wyleczył z chętki do wojowania?
 — Tak panowie, już, i teraz...
 — Cóż teraz?
 — Teraz postanowiłem sobie, nie widzieć innego ognia, oprócz ognia mojej kuchni.
 — Doskonale! — zawołał Coconnas. — Otóż to jest, co się nazywa być roztropnym. Lecz — dodał piemontczyk — zostawiliśmy tutaj w stajni dwa konie, a w pokoju dwa zawiniątka.
 — A!., do dyabła!.. — mruknął oberżysta, drapiąc się za ucho.
 — No i cóż?
 — Dwa konie, pan mówisz?
 — Tak, w stajni.
 — I dwa zawiniątka?
 — Tak, w stancyi.
 — Otóż, widzisz pan... wszak pan sądziłeś, żem umarł, nieprawdaż?...
 — Bezwątpienia.