Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/415

 — Przyznaj więc pan, że skoro sam mogłeś się omylić, i ja również mogłem się omylić?
 — Myśląc, żeśmy umarli. Jesteś bardzo szczery.
 — To, to właśnie!... widzisz pan, otóż, ponieważ pan umarłeś bez testamentu... — mówił dalej La Hurière.
 — No, więc cóż?
 — Myślałem, lecz byłem w błędzie, jak się teraz o tem przekonywam...
 — Cóż myślałeś, bardzo jestem ciekawy?..
 — Oto myślałem, że po panu mogę odziedziczyć.
 A! a! — zawołali jednogłośnie dwaj młodzi ludzie.
 — Pomimo to wszystko, bardzo jestem zadowolony, że widzę panów żywych.
 — Słowem, sprzedałeś nasze konie?.. — powiedział Coconnas.
 — Tak, niestety! — rzekł La Hurière.
 — A nasze tłomoczki? — dodał La Mole.
 — O nie!.. tłomoczków nie sprzedałem — zawołał La Hurière — lecz tylko to, co się w nich znajdowało.
 — Słuchaj no, La Mole — powiedział Coconnas — zdaje mi się, że to zuchwały łotr... Czy czasem nie wypadałoby go wypaproszyć?