Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/416

 Pogróżka ta, zdawało się, że silnie działała na oberżystę, który odważył się powiedzieć:
 — Lecz panowie, zdaje mi się, że moglibyśmy się ułożyć.
 — Słuchaj!... — rzekł La Mole — wiesz, że ja mam największe prawo użalać się na ciebie.
 — Wistocie, panie hrabio; pamiętam, że w chwili szaleństwa śmiałem ci grozić.
 — Tak jest, kulą, która świsnęła o kilka cali nad moją, głową.
 — Tak pan sądzisz?
 — Jestem o tem przekonany.
 — Jeżeli pan hrabia jesteś o tem przekonany — odpowiedział La Hurière, przybierając skromną minkę i podnosząc rondelek — nie śmiem mu przeczyć.
 — Co się tyczy mnie — odparł La Mole — ja z mej strony, niczego od ciebie nie wymagam.
 — Jakto!.. panie hrabio.
 — Tylko...
 — Tylko co?... — podchwycił La Hurière.
 — Tylko będziesz mnie i moim przyjaciołom dawał obiady za każdym razem, jak będę w tych stronach.
 — Bardzo dobrze!... — zawołał uradowany La Hurière — zawsze będę na rozkazy.
 — A więc pomiędzy nami już zgoda?...