Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/417

 — I owszem... A pan, panie de Coconnas — mówił dalej oberżysta — czy i pan się na to zgadzasz?...
 — Zgadzam, lecz również jak i mój przyjaciel, kładę jeden mały warunek.
 — Jakiż?
 — Że oddasz panu de La Mole pięćdziesiąt talarów, które do niego przegrałem i które dałem ci do schowania.
 — Mnie, panie, kiedy?..
 — W kwadrans przed tem, zanim sprzedałeś mego konia i tłomoczek.
 La Hurière kiwnął głową.
 — A! rozumiem — powiedział.
 I poszedł do kufra, wyjął jeden za drugim pięćdziesiąt talarów, które przyniósł panu de La Mole.
 — Dobrze, dobrze!... — rzekł La Mole — przyrządź nam teraz śniadanie. Te pięćdziesiąt talarów daj Grzegorzowi.
 — O!... — zawołał La Hurière — w samej rzeczy, jesteś hrabio hojny, jak król, gotów jestem służyć ci do śmierci.
 — No, na dzisiaj — rzekł Coconnas — zrób nam jajecznicy, a nie żałuj masła ani słoniny.
 Następnie, spojrzawszy na zegar, dodał:
 — Na honor!.. masz słuszność, La Mole.