Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/428

 René czekał objaśnień ze strony młodych ludzi.
 Było tak cicho, że można było słyszeć gwiżdżący oddech piemontczyka, jeszcze nie zupełnie wyleczonego.
 — René... — zapytał nakoniec Coconnas — jesteś człowiekiem uczonym, powiedz mi też z łaski swojej, czy pozostanę kaleką, to jest, czy mnie nie przestanie dręczyć ten krótki oddech, który mi nie pozwala dosiąść konia, robić bronią i zajadać jajecznicy na słoninie.
 René przyłożył ucho do piersi piemontczyka i uważnie liczył uderzenia pulsu w płucach.
 — Panie hrabio, wyzdrowiejesz zupełnie.
 — Czy niezawodnie?
 — Ręczę ci.
 — Bardzo mnie to cieszy.
 Znowu nastąpiło milczenie.
 — Czy pan hrabia, nie życzy sobie jeszcze dowiedzieć się czego?
 — I owszem — odpowiedział Coconnas — chciałbym się dowiedzieć, czy jestem naprawdę zakochany.
 — Jesteś pan zakochany — odrzekł Rané.
 — Zkąd pan wiesz o tem?
 — Ztąd, że się pan o to pytasz.