Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/429

 — Kroćset dyabłów, sądzę, że masz słuszność. Lecz w kim?
 — W tej, która teraz może tak jak pan wykrzykuje „kroćset dyabłów.”
 — W samej rzeczy — powiedział zdumiony Coconnas — jesteś bardzo zręczny. No, teraz na ciebie kolej, La Molu!
 La Mole zarumienił się i zmieszał.
 — No! do kroćset dyabłów!... — zawołał Coconnas — mówżeż.
 — Mów pan — powiedział Florentczyk.
 — Ja, panie René — przemówił La Mole głosem drżącym — ja nie będę się pana pytał, czy jestem zakochany, ponieważ wiem o tem bardzo dobrze i nie mam potrzeby oszukiwać siebie, lecz powiedz mi, czy będę kochanym, gdyż wszystko co mi dawało z początku jaką nadzieję, przywodzi mnie teraz do rozpaczy.
 — Może pan nie przedsięwziąłeś wszystkiego, jak należy.
 — Cóż mam czynić, mój panie; myślę, że tylko uszanowaniem i poświęceniem wypada mi dowieść, iż ją kocham prawdziwie i szczerze.
 — Pan wiesz — powiedział René — że te dowody zwykle bardzo małą mają wagę.
 — A więc pozostaje mi tylko rozpaczać?